خه یال عبدوالله په شیو

له خه یالم دا 

دنیایکم ئه وی:

ماسیه کان تیدا

به بی "ئاو"

به بی "هه وا"

هه ر به هیوا بژین...

عبدالله په شیو

عبدالله په شیو از صداهای ماندگار و اصیل  شعر امروز عراق، سال 1946 در اربیل عراق به دنیا آمد. اولین مجموعه شعر خود را با نام « اشک و زخم» در سال 1967 به چاپ رساند و تا کنون ده مجموعه شعر از او منتشر شده است. «په شیو» جزو شاعران مطرح  نسل دوم کردستان عراق و از هم نسلان «شیرکو بیکه س» و «لطیف هلمت»  است. در سال 1973 به دلایل سیاسی از کشور خود خارج و هم اکنون در کشور فنلاند به سر می برد. او در سال 1983 دکترای زبان و ادبیات کردی را از قسمت خاور شناسی دانشگاه مسکو دریافت کرد و هم اکنون به تدریس این زبان می پردازد.

شعر او سرشار از تصویرهای بدیع و آکنده از شاخصه هایی چون زندگی، عشق، وطن، غربت، آزادی، مبارزه، عدالت خواهی و درخشش آهنگ های فراموش شده ی طبیعت پاک انسانی ست. زبان شعر او چون دیگر شاعران هم روزگارش پر طنین و کوبنده است و او با استفاده از این شکل زبان هر آنچه زشت، ظالمانه و غیر انسانی ست  می کوبد. عبدالله په شیو در شعرهایش رنج و محرومیت ملتش را به تصویر می کشد، چرا که شعری ست لبریز از تعهد به مردمش. خصوصیت عمده ی آثار او در این است که برخلاف شعر شیرکو بیکه س که عموماً روشنفکرانه و استعاری ست، شعر او هم قشر تحصیل کرده و شعر خوان و هم مردم عادی را به یک میزان جذب می کند، چرا که پژواک غمگنانه ی مصیبت های فراموش نشده ی  آنهاست