کنار پنجره (کنار پنجره بنشسته ام به خانه خویش)

کنار پنجره بنشسته ام به خانه خویش

 فراز منظره شهر شاعرانه خویش

کتاب عمر ورق می زنم زانچه گزشت

   مرور میکنم افسانه زمانه خویش

روم به بال خیال انچنان به عمق زمان

 که باز می شنوم بانگ  کودکانه خویش

چو شمع سوخته دل دشمنم زبانم بود

چنانکه شمع همی سوزد از زبانه خویش

نمود دست روزگار منزویم کنون

در استانه پیری در اشیانه خویش

چرا زمانه چنین کند اسیر قفس 

کسی که گشته اسیر غم رمانه خویش

افکند دریا چو ابزیان  مرا

چو ماهی مجروح مرا در کناره خویش

سزد اگر که پیری کنم دوصد نفرین

که کرد خوار و خفیف به لانه خویش 

اگرچه نیست مراحق شناس مایه شعر 

دلم خوش است به این نغمه و ترانه خویش   

ماموستا حق شناس