غزلی زیبا از بانو مستوره کردستانی

   گرفتارم به نازی چاوه کانی مه ستی فه تتانت*

بریندارم به تیری سینه ﺳوزی نبشی موژگانت*

به زولف و په رچه م و ئه گریجه کانت غاره تت کردم*

دلیکم بوو ئه ویشت خسته ناو چاهی زه نه خدانت*

جه نابا عاشقان ئه مرو هه موو هاتوونه پابوست*

منیش هاتم بفه رموو بمکوژن بمکه ن به قوربانت*

ته شه ککور واجبه بو من ئه گه ر بمرم به زه خمی تۆ*

به شه رتی کفنه که م بدوی به تای زولفی په ریشانت*

له کوشتن گه ردنت ئازاد ده که م گه ر بییته سه ر قه برم*

به روژی جومعه بمنیژی له لای جه معی شه هیدانت *

که سی تو کوشبیتت روژی حه شرا زه حمه تی ناده ن*

ئه گر وه ک من له ئه م دونیایه سووتا بی له هیجرانت*

هه میشه سوجده گاهم خاکی به ر ده رگانه که ی تویه*

ره قیب رووی ره ش بی ناییلی بگا ده ستم به دامانت*

له شه رت و هه م وه فاداری خوتو مه شهووری ئافاقی*

فیدای شه رت و وه فات بم،چی به سه رهات مه یلی جارانت؟

ئه من ئه مرو  له ملکی عاشقی دا نادره ی ده هرم*

به ره سمی به نده گی »مه ستوره« واهاتووته  دیوانت*

برو شوکری که له ده رگای پادشای داوه ر*

که شوڵه ی روژی رووی والی ده گاته کوشک و هه یوانت