شعری از شامی

هر دم اندیشهٔ دیگر کنم و یاد دگر		باورم نیست که بینم دل‌آزار دگر
رنج آن پیر وطن گشت تبه، ای فریاد		بیستون کی شنود نعرهٔ فرهاد دگر
بر سر تربت فرهاد به شیون شیرین		همچو تو کس نخورد تیشهٔ فولاد دگر
تیشه بر ریشهٔ دین بهر دو دینار بزد		آنکه ما را ز جفا داد به داماد دگر
رسم این کهنه فلک را همه کس داند و من		هر شبی بام به زیر آرد و بنیاد دگر
مرکز مدعیان باشد و مأوای عدو		سگ کند صید و دهد در کف صیاد دگر
«شامی» از جور و ستم داد مزن می‌ترسم		سر نیزه نگذارد بزنی داد دگر

شعر نو

شعر نو

یا   فراق  ئاخر   کُشیدم  یا   غه م  ئه شعار نو

وه ی دو ،ده رده ئهر  نه مردم دی نه له رز دیرم نه ته و

ئاب  و خاک قالب  نه که رده ،گل وه پی ئوشن نه خشت

زحمت   سرمای  زمستان   رتبه ی   یه خ  ده یده ئه و

قسه       بی مغز  و   مغز    ئازار     پوچ     بی له زه ت

دیم وه هه ر جمعی خوه نینه ی ئه هل مه جلس که یده خه و

ره وغه ن  و   گوشت   و  برنج  و  لیمو  عه مانی   و سیب

کی   وه   خامی   بود  بخوه یده ی   تا  نکریه ید چلو

شاعر   شیرین  که لا می    شیعر    نو    هه ر    یه    بزان

عافیت دوره ن جه سه کار  ئه ر بخوید هه شت مه شکه ئو

کاغذی   نفله    قه له م  ره نجه   و   خوه ت   خه سته  نه که

راه   تو     وه  ترکستان  چو ئی  عره ب بی خود نه ده و

قافیه    سولتان    شیعر    و    قالب   خشت سخن

خشت بی قالب چ  حاصل ملک بی سلتان خره و

روح  سعدی شاد که:نویسی که س له ئی مهنه ت سه را

تا     نه کیشد     ره نج  و  مهته ت    گه نج    وه     نه سیبی نیه و

سه دهزار ئه فسوس که بردم سه دهزار حه سره ت وه گور

باعس به د به ختی من چه رخ دورانه و چه تر که و

شیعر  نو  بایه د  وه   ژست  و  ناز مه خسوسی خوه نی

ئه ر  وه  مه ردانه     خوه نیده ی     حه رف   مفته و بی حه سه و

شیعر  نو   کو هنه   وه  یادم  برد  نیه زانم چاره چه س

قسه یی بی  مه غز   بعزی    مه غز  «شامی»   کرد خره و

 شامی کرماشانی or شامی هرسینی