کنار پنجره (کنار پنجره بنشسته ام به خانه خویش)

کنار پنجره بنشسته ام به خانه خویش

 فراز منظره شهر شاعرانه خویش

کتاب عمر ورق می زنم زانچه گزشت

   مرور میکنم افسانه زمانه خویش

روم به بال خیال انچنان به عمق زمان

 که باز می شنوم بانگ  کودکانه خویش

چو شمع سوخته دل دشمنم زبانم بود

چنانکه شمع همی سوزد از زبانه خویش

نمود دست روزگار منزویم کنون

در استانه پیری در اشیانه خویش

چرا زمانه چنین کند اسیر قفس 

کسی که گشته اسیر غم رمانه خویش

افکند دریا چو ابزیان  مرا

چو ماهی مجروح مرا در کناره خویش

سزد اگر که پیری کنم دوصد نفرین

که کرد خوار و خفیف به لانه خویش 

اگرچه نیست مراحق شناس مایه شعر 

دلم خوش است به این نغمه و ترانه خویش   

ماموستا حق شناس

سنه شاره که م ، شاری شیرینم

 سنه  شاره که م ، شاری  شیرینم

بیشکه ی  له  دایک  بوون  هه لورگ  ژینم

سنه ی  قاره مان ، سنه ی  هه لوخان

سنه ی  مه ستووره ی  شاعیر  کوردستان

جیگه ی  په روه رش   جوانگه ل   ده لیر

مه حکه م  وه ک  شاهو  شوجاع   وینه ی  شیر

ته کیه گای  گه لم ، مه نزل  ئه جدادم

ئه ر  تو ئاباد  بی  منیش  دلشادم

خوشه ویستی  تو  سنه   ئایینم

من  چاوم  بو چه س   توی  پی  نه بینم

هاوشاری  ئازیز هه ی  مه ردم  سنه

ئه مه  به سه ر  هات  شار  ئیوه  و منه

بو  ئه مه  خاس تر  شه رح  و به یان  که م

باسی  گوزه شته ی  شاره که مان  که م

کلاش هه ل  ئه کیشم ، گوچان هه ل ئه گرم

ئه که فمه  ریگه  به رله وه  بمرم

رووه و حاجی ئاوا  ده شت ئه گرمه  به ر

ئه روم  به  ره و  ژوور  به ره و  ئاویه ر

بانگ ئه واز ئه که م  له  ده شت  و له  ده ر

ده نگم  ده نگ  باته  و  له  کیف  و که مه ر

ئه های  ئاویه ر  ئه وه  من  هاتم

ده س  په روه رده که ی ئاو و هه واتم

له پیچ پیچ ریگه ی  کوچک کیشه کان

به هه لک هه لک خوم  ئه کیشمه بان

له سه ر قوله که ت  وچانی  ئه گرم

ئارق  سه ر و چاو  به  شه مال  ئه سرم

ئه چمه  ناو  خه یال  تا   دا   ئه نیشم

به  یاد  گوزه شته ت  ئاخ  هه له کیشم

بموه خشه  ئه وه ل   سلامم   نه کرد

ئاویه ر خه فه ت  له بیریمیه و   برد

جا  ئیسه  سلام   ئاویه ر  گه وره

ره فیقی قه دیم  نه  هه ین  ئه م  ده وره

سنه ،

وه ختی  گوزه شته ت  تیرمه وه  بیرم

به  حالی  زارت   تیرتیر  ئه گیرم...!

ماموستا حه ق شناس